Çalışan Anne Olmak!

Merhaba,
Gerçekten insan yaşadığı sürece farklı duyguları tadıyor ve maalesef o duygularla yaşamayı da öğreniyor..

Eymen doğmadan önce 1 yıllık sosyal bilgiler öğretmenliği geçmişim var. Tabii o zaman çalışmak falan koyar mı insana.. Derken Eymen'in doğmasıyla birlikte çalışmayı da bırakmıştım. Şu anda 3 yaşını bitirdi. Yani hani derler ya tam da aklının erdiği zamandayız.

Geçtiğimiz günlerde şurada bahsetmiştim butik açtığımı... Neredeyse 1 ay olacak fakat oğluş henüz bensiz olmaya dayanamıyor :( Şimdilik bir süreliğine ananede kalıyor ancak gün içerisindeki telefonların haddi hesabı yok. 'Anne ama ben seni çok özledim' ile başlayan konuşma yine aynı cümle ile bitiyor hep..

Dün geceki yaşanan olaydan bahsetmek istiyorum ki bu sadece bir tanesi siz düşünün artık daha neler yaşanabilir :))

Mağazadan gelince hemen yemeğe oturuyoruz haliyle oğluşla uzun uzadıya hasret giderme faslını yemekten sonraya bırakıyoruz. derken dün dedim ki sofrayı daha sonra toparlarım önce oğluşla bir öpüşüp koklaştık epeyce sonra mutfağa döndüm. arkamdan tin tin gelmiş :) 'anneeee ama ben seninle öpüşmek istiyorum' demesiyle tekrar içerde bulduk kendimizi ve direk olarak babamıza ' babaaaa sen toplasana sofrayı ama ben annemle öpüşmek istiyorum' güler misin ağlar mısın bi hallerdeyiz şimdilik..

Aslına bakarsanız çocuğun zorlanması bu durumlarda çok normal. Doğduğundan beri yanıbaşında olan annesi artık sabah uyandığında yok ve akşam geliyor. Yemek,bulaşık,ekstra yapılması gereken bi sürü envaii çeşit ev işi derken kadın ,kendini geçtim çoluğuna çocuğuna nasıl vakit ayıracak???

Velhasıl kelam çocuk kadar annenin de işi çok zor.. Ben napıyorum diye merak ettiyseniz... 

tabii ki Oğluşla daha çok vakit geçirmeye çalışıyorum. Umarım bu anne özlemi okula başlayınca biraz durulur.. 

Sizlerde durum ne acaba??